Hoe gaan we met de duisternis om?
HOE GAAN WE MET DE DUISTERNIS OM?
Het kan geen kwaad om nu en dan eens achter de schermen te kijken om te zien hoe de twee tegengestelde krachten van de dualieit op elkaar inspelen. Aan de ene kant hebben we het Licht, dat tracht zich zoveel mogelijk op aarde en zelfs tot in de cellen van de mensen uit te breiden en aan de andere kant de duisternis, die dit proces zoveel mogelijk tracht te blokkeren.
We kunnen dat zien als een wrijvingsfase van het ascentieproces wat normaal is en ook recht van bestaan heeft, want ook de diverse aspecten van de schaduw zorgen voor absolute zekerheid, want hierdoor kunnen wij de diepste innerlijke processen doorlopen.
De duisternis tracht dus dat proces van het Licht zoveel mogelijk af te remmen, want dit is eigen aan de natuur van dit fenomeen: het blokkeert en tracht daardoor zoveel mogelijk onzekerheid te scheppen.
Het is belangrijk om ons niet te laten verleiden om tegen de schaduw te gaan vechten. Wij vechten niet tegen mensen die de duisternis in zich dragen, de schaduw zijn. In tegendeel, wij werken voor de Liefde. Op die manier zal de schaduw vanzelf oplossen.
Onze taak is het om de Liefde in onszelf, in ons hart en in onze omgeving te versterken en in feite de duistere krachten links te laten liggen. We zien ze wel, als we er mee geconfronteerd worden, maar vechten er niet tegen, omdat we anders onze kracht, onze energie zouden verliezen.
Als er wordt gevochten, dan is de schaduw steeds sterker. Op het niveau van de Liefde krijgt geen onzekerheid vat op ons. Ik heb dat zelf door heel pijnlijke processen moeten ervaren en leren.
Het is niet nodig om te begrijpen waarom iemand iets doet, waarom iemand voor de duisternis werkt. De vraag is en blijft, hoe kan ik mijn eigen Licht, mijn eigen kracht meer en meer vergroten?
Dit betekent niet dat we apatisch moeten blijven ten aanzien van hetgeen wat de duisternis om ons heen tracht te bewerkstelligen. Alleen begint een actie steeds met bij onszelf te blijven en eerst alle negativiteit in ons te verwerken.
Ik heb er al vaak over geschreven maar kom er steeds weer op terug, omdat het zo essentieel is: ik werk steeds met de methode, die ik van Jezus heb ontvangen, die er uit bestaat om ons af te vragen wat de confrontatie met de duisternis met ons doet. Wat voel ik dan? Woede, angst, onzekerheid of onmacht? Duik dan in die emotie, doorvoel ze in elke vezel van je zijn, word dat gevoel en dooradem het, evenals de spanning of pijn die daardoor in het lichaam voelbaar wordt en er de fysieke uitwerking van is. We doen dat zolang tot alles is opgelost en we in een diepe vrede en acceptatie komen. Meestal lukt dat niet in één keer. Dan is het zaak om de volgende dagen de draad weer op te pakken waar we ze hebben laten liggen en er mee verder te werken tot die emotie, dat innerlijk proces, helemaal is afgewerkt. Hoe meer mensen die innerlijke processen afsluiten, hoe meer de duisternis op aarde verdwijnt.
Vanuit die innerlijke vrede ontvangen we dan impulsen van onze ziel, die aangeven wat de volgende stap is, hoe we in actie dienen te komen. Dat ligt helemaal aan de ervaring die de ziel nog wenst te maken. Voor de een is het misschien om als arts naar oorlogsgebieden te trekken, de ander spant zich eerder in voor het beschermen van de dieren of het miljeu, voor het opzetten van petities naar de regering om iets positiefs te kunnen bewerkstelligen of om als monnik in een grot in de bergen te gaan leven om te mediteren en het welzijn van de mensen te visualiseren.
Belangrijk daarbij is om ons steeds af te vragen van welk niveau die drang tot handelen komt. Is het nog een oude energie uit de tijd dat we krijger waren? Of komt het echt uit ons hart?
Als het werkelijk om Liefde gaat dan accepteren we om te beginnen de dingen steeds zoals ze zijn. Dit, omdat we weten dat het leven op elk moment perfect is en ons dat brengt wat we Hier en Nu nodig hebben. Vanuit onze ziel, vanuit ons hart gaat we dan aan de slag om de bestaande toestand te verbeteren op onze eigen manier, maar nooit vanuit een emotie, altijd vanuit onze ziel. Of we het willen waar hebben of niet, uiteindelijk maken we deel uit van de samenleving en dragen er ook een zekere persoonlijke verantwoordelijkheid voor.
