Laat Mij je Hart Zien

Laat Mij je Hart Zien

Door: Digger Barr – 22 september 2024

Ik zat in een restaurant ver van huis toen ik het hoorde.
Het verraste me zo dat ik opkeek van het menu en mijn omgeving in me opnam.
Het restaurant leek op een lounge in een hotel. Een zitgedeelte langs de muur leidde naar een open ruimte.

Een smaller wordend gangpad leidde naar een bar en een bedieningsstation.
De bekende grote tv met pratende hoofden vermaakte degenen die ervoor kozen om aan de bar te zitten.

Ik denk dat het de opmerking van de presentator uit de zwarte doos was die mijn onthulling in gang zette.

Als ik reis, geniet ik graag van de lokale keuken en de bezienswaardigheden en gebruiken van de lokale cultuur.

Ik verdiep me graag in de verschillen die de diversiteit van onze planeet biedt.
Als je in een restaurant zit, moet je de gesprekken van je geboorteplaats kunnen horen terwijl je de specialiteit van de dag eet, gevuld met verschillende regionale invloeden.

Die dag keek ik ernaar uit om alleen te dineren en te luisteren naar wat de lokale bevolking besprak.

Wat ik hoorde was een wake-up call.
De sprekende kop op het tv-scherm deed verslag van iets.
Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren wat.
Maar de groep mensen die voorbij liep pikte het op en begon opmerkingen te maken terwijl ze naar hun plaatsen werden gebracht.
Het maakt niet uit dat ik me het onderwerp niet kan herinneren.
Wat ik me wel herinner is dat de opmerking in de zwarte doos een exacte kopie was van een nieuwslezer die ik had gehoord voordat ik van huis wegging.

De opmerkingen en het daaropvolgende gesprek van de groep mensen die nu naast me zat, waren hetzelfde gesprek dat mensen in mijn geboortestad voerden.

Ik was in een vliegtuig gestapt dat dwars door het land vloog en zag dat we allemaal dezelfde programmering kregen.

Het is nu 20 jaar geleden dat ik me realiseerde dat dit gebeurde.
Destijds was het een grote schok voor me, omdat ik op afstand was opgegroeid en ik altijd zo’n ander perspectief had gehad dan de rest van mijn vrienden.

Ik denk dat ik dacht dat ik op de een of andere manier kon reizen en meer mensen met verschillen en uiteenlopende perspectieven kon vinden.
Ik dacht dat er eindeloze gradaties van scheiding waren en dat de hele wereld een spectrogram van verscheidenheid en verandering zou zijn.

Dat is in sommige opzichten waar. Maar die dag in dat restaurant vond ik iets vreemders dan verschillen tussen mensen.
Wat ik vond waren de grote overeenkomsten.
Blijkbaar was de wereld niet zo heel anders. En dat vond ik heel verontrustend.

Genocide terzijde lijkt hier een soort programmering gaande te zijn die probeert een monocultuur te creëren.

En vreemd genoeg geloof ik dat dit gebeurt door de verschillen tussen mensen aan te wijzen.

De actie van afscheiden en verdelen doet eigenlijk meer dan alleen sociale en raciale onrust veroorzaken.

Ik denk dat het ons ertoe aanzet om dezelfde vooroordelen te hebben.
Het stuurt ons aan om een perspectief te accepteren dat ons wordt geboden.
En het is effectief omdat het inspeelt op onze emotionele identificatie van wie we denken dat we zijn.

Ik denk dat we allemaal de schade begrijpen die wordt aangericht door onze kinderen opzettelijk te programmeren met ideeën als kritische racetheorie.

CRT wijst op de discriminatie op basis van vooroordelen in onze multisystemen.
We verwarren onze kinderen met volwassen problemen die zijn ontstaan door geprogrammeerd denken.

We lopen op een dunne lijn tussen wat acceptatie is en wat afwijzing afwijst.

We zijn verwikkeld in een strijd om politiek correct en onpartijdig te zijn.
En toch weten we niet wat de juiste manier is om iets te zeggen of zelfs of het acceptabel is om huidskleur te erkennen.

Huidskleur opmerken betekent dat we bevooroordeeld zijn. Of dat we ergens recht op hebben.

We zijn zo vastbesloten om iedereen te betrekken dat we mensen niet kunnen accepteren omdat ze anders zijn.

Of als ze zo anders zijn rennen we de andere kant op.
We zijn zo in de war dat we bang zijn om vanuit ons eigen hart te spreken.

Er is een enorme discussie over de oorsprong van een van de presidentskandidaten en hoe het gekleurde ras te beschrijven.

Een grappig gesprek in een land dat bestaat uit Blender-bloedlijnen.
Heeft iemand in de VS één enkele afstamming? En waar begint die afstamming?
Hoe ver moet je teruggaan om het antwoord acceptabel te maken?
En deze discussie wordt door beide kanten van het debat gebruikt voor hun eigen voordeel.
Er zit wel wat in beide discussies. En dan is er nog het onderliggende gebrek.
Een voorbeeld: er zijn voordelen aan verschillen, maar ook een reden voor scheiding.

Het hele ding is belachelijk en een gewapende vorm van conversatie.
Hetzelfde is gebeurd met genderreferenties en het gebruik van voornaamwoorden als identificatie.

Ik ga hier de grens overschrijden en nationale grenzen gebruiken als verdeel- en verdeelmiddelen.

Historisch gezien zijn hele families gescheiden door willekeurige lijnen in het zand.

En nog vreemder, we zijn in de valkuil getrapt om te verklaren hoe alles ‘ertoe doet’ alsof we ons moeten richten op het opnemen van elk detail als belangrijk.

Door ons te richten op en te zeggen dat al deze verschillen ertoe doen, begint met de premisse dat het op de een of andere manier geen waarde heeft om mee te beginnen.
En als het om mee te beginnen niet gewaardeerd werd, moeten we uitspraken doen die aandacht eisen om het weer waarde te geven.

Goede genade. Trap op de rem mensen!

We hoeven onze waarde niet te verklaren.
Onze waarde is inherent aan het feit dat we geboren zijn.

We werken er zo hard aan om iedereen erbij te betrekken.
We lijken in veel opzichten op elkaar en toch moeten we onze verschillen respecteren.
Huidskleur terzijde, wie we zijn, is te vinden in onze verschillende perspectieven en dat is extreem waardevol.

Hoe kunnen we tegenwoordig überhaupt een gesprek voeren als we elkaar niet accepteren als ons unieke en prachtige zelf?

Geboren worden in een bepaalde regio, religie, cultuur, ras en zelfs sociaal-economische omstandigheden, zijn geen elementen die gemeden of gedevalueerd moeten worden.
Ze mogen ook niet verheven en verheerlijkt worden.

Dit zijn geen oordeelspunten om verantwoordelijkheid voor gedrag te benadrukken, goed te keuren of te vergeven.

Het zijn pigmenten van onze make-up.
Het zijn de bouwstenen van wat ons maakt tot wie we zijn.
Ieder van ons als individu heeft een echte make-up van afkomst en omgeving.
Natuur en opvoeding.
De kleur van mijn huid doet er niet toe.
Wat er toe doet, is dat het mijn ingewanden bij elkaar houdt.

Er is niemand zoals jij. Er is niemand zoals ik.
We zijn allemaal een zoete combinatie van verschillende elementen die zijn gecreëerd om een andere ervaring te hebben.

Onze families zijn degenen die de meest voorkomende elementen delen.
Maar we zijn nog steeds elk onze eigen unieke mix van geweldig.

Dus als ik hoor dat talking heads de gedachten van mensen sturen, vraag ik me af.
Ik vraag me af wanneer we de programmering loslaten en zelf gaan denken.

Ik wil de kinderen zelf laten beslissen wie ze zijn en hoe ze willen zijn.
Ik wil de wereld rondreizen en diversiteit zien floreren.
Ik vind het leuk om anders te zijn, mijn huid zal je niet vertellen hoe anders ik ben.
Een gesprek met mij zal dat wel doen.

Dat is de schoonheid in ieder van ons.

De wereld heeft zoveel schoonheid om te delen.

Een schat die we zullen vinden als we ons prettig voelen in ons eigen vel.
Een gedeelde schoonheid die we anders ervaren vanwege onze eigen reis.

Toon mij je hart en ik zal je mijn glimlach tonen.

Durf anders te zijn.

Durf jezelf te zijn.

Digger24

Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org