Digger: Nul Graden

Digger: Nul Graden

Digger Barr – 28 februari 2024

De zon komt op bij nul graden.
Nul graden Celsius wel te verstaan.
Net onder het vriespunt laat de strakblauwe lucht tekenen zien van een mooie dag in het verschiet.

Koud, maar zonnig en dat is prima. Het is een welkome gedachte, zelfs nu de laatste stuiptrekkingen van de winter zich aankondigen.
Dit is mijn voorspelling voor vandaag. Een check-in om te zien waar deze dag me brengt.

Ik zou wat zonneschijn kunnen omarmen. Dat zouden wij noordelijke winterkonijntjes allemaal doen.

Ik heb eindelijk goed geslapen en de drang om te schrijven neemt toe met het groeiende ochtendlicht.

Ik kijk naar mijn schootkat en fluister verontschuldigend, het is tijd voor mijn laptop.

Mijn strijd met slapeloosheid van de afgelopen weken heeft voor wat aanpassingen gezorgd in mijn dagelijkse en nachtelijke routines.

Ik heb veel gedaan om mijn situatie op te lossen en ik heb veel mensen ontmoet die met soortgelijke aandoeningen worstelen.

Ik zal ze geen kwalen noemen, omdat we misschien niet weten wat de oorzaak is van ieders ervaring. Zouden we ze hulpproblemen kunnen noemen? Als slapeloosheid een van de ascensiesymptomen is, dan moet dat maar.

Maar wat is precies het doel van de hele nacht wakker blijven? Ik spot met dat idee omdat ik het helemaal niet nuttig vond.
Of toch wel?

Ik ben druk bezig geweest met veranderingen in mijn leven om verlichting te vinden.
Natuurlijk zijn er de voor de hand liggende dingen, zoals naar de dokter gaan en de beste slaapmiddelen vinden. Die zijn er trouwens genoeg. Ik raad mensen ten zeerste aan om hier onderzoek naar te doen voordat ze blindelings een pil slikken. Ik zie dat vrienden grote doses van zeer ongezonde middelen slikken.

Hmm, persoonlijke keuzes kunnen ontsierd worden door wanhopige situaties.
Ik kan daar niet over oordelen omdat ik nu zelf heb ervaren hoe wanhopig iemand zich kan voelen.

Maar ik heb verlichting gevonden en onderweg een aantal belangrijke ontdekkingen gedaan.

Persoonlijke groei, emotionele, mentale en fysieke genezing hebben plaatsgevonden tijdens mijn reis die een donkere nacht van de ziel kan zijn geweest.

Ik weet niet zeker of ik dit deel van mijn reis zo kan noemen, maar ik had zeker het gevoel dat het aan die criteria voldeed.

Eén zo’n verandering die ik heb doorgemaakt is die van mijn dieet.
Ik ben getest op een aantal voedselintoleranties.

Wat misschien als gezonde voedingskeuzes werd beschouwd, werkte eigenlijk tegen me als het consumeren van gifstoffen.

Dat wist ik niet. Nu weet ik het wel.

Er moeten veranderingen worden doorgevoerd en het leven is een stuk ingewikkelder geworden.

Mijn nieuwe opties zijn anders en dat zal even wennen zijn.
Het maakt me ook bewust van de hoeveelheid gifstoffen die zo gemakkelijk verkrijgbaar zijn.

Net als bij het pillen slikken is het voedsel dat ons wordt voorgezet niet altijd de beste keuze. De makkelijkste, maar niet de gezondste.

Ik heb weer een stap gezet naar bewustwording en dat zal niet eenvoudig zijn.

Gelukkig zijn anderen mij al voorgegaan op dit pad.

Er zijn nu veel meer keuzes beschikbaar dan in de jaren daarvoor.

Stel je voor hoe moeilijk het was voor de pioniers in deze situatie. Er waren mensen die uitgedaagd werden en oplossingen moesten vinden.

Gelukkig waren ze bereid om de antwoorden met anderen te delen.
Er zijn veel voedselopties en overal groeit het bewustzijn.

Dit is een revolutie in het consumentisme.

Een revolutie van mensen die hun macht terugnemen en zeggen dat we ons niet langer laten vergiftigen door onwetendheid.

Ik ga dit de Slag om de Cheeseburger noemen.
Of misschien de graankiller. Lees de ingrediënten. Je leven kan ervan afhangen.

Iets anders waar ik me meer bewust van ben geworden is de omgeving waarin we leven.
Ikzelf was een plattelandsmeisje dat mijlenver van alles opgroeide. Nu woon ik in een stad aan een steeds drukkere straat.

Vroeger was er niet zoveel verkeer. Maar door de toestroom van mensen en de voortdurende bouw van appartementen in de buurt is de geluidsoverlast met 3000% toegenomen.

Ik maak echt geen grapje. Vroeger was dit een buurt in overgang van stad naar platteland.
Maar nu zijn we de hoofdader naar waar iedereen wil wonen.

Dit gebied is gerangschikt als de snelst groeiende van het land.

En dat brengt nieuwe problemen met zich mee.

Wat eigenlijk licht werpt op bestaande problemen.

Drukke gebieden zijn gevuld met lawaai. En er worden veel huizen gebouwd in het midden van deze lawaaierige gebieden.

Hoe slapen mensen?

Ik heb eens gekeken naar de effecten van geluidsoverlast op de menselijke psyche. Er zijn enkele geldige gezondheidsproblemen als gevolg van de hectische energie die door lawaai wordt gecreëerd.

Ik zal hier het voor de hand liggende stellen: grote aantallen mensen samenbrengen in een kleine ruimte is niet per se gezond.

Er zijn te veel verschillende planningen en het verkeer, in mijn omgeving tenminste, is dag en nacht non-stop.

Als het een gemeenschap van redelijke grootte was en iedereen respectvol met elkaar omging, zich bewust was van zijn persoonlijke activiteiten en hoe die anderen beïnvloeden, zou het een ander idee zijn. Maar waar we nu zijn, wordt er zelden rekening gehouden met onze invloed op anderen. Tenminste niet in hoe we ervoor kiezen om te rijden, hoe onze auto klinkt of hoe snel we ergens moeten komen. Al deze dingen zijn van invloed op ons milieu en blijven grotendeels buiten beschouwing.

Het was een enorm probleem voor mij in Caïro.

Die stad is dag en nacht vol lawaai. Zoveel mensen. Constant getoeter. Het was allemaal erg luid.

Ik vraag me vaak af hoe de natuur onze menselijke arrogantie zo tolereert.

Luidruchtige motorboten op ongerept water, de invasieve dronevluchten in dichtbevolkte gebieden en zelfs knallende muziek in afgelegen kampeergebieden.

Mijn rode draad hier is kijken naar wat we in ons lichaam opnemen en hoe we die opnemen.

Maken we gezonde keuzes? Zijn we ons volledig bewust van de impact van die keuzes?
Wat zijn de gifstoffen die ons lichaam binnenkomen? Wat kiezen we om in ons lichaam te stoppen?

Hoe beïnvloedt het ons? Hoe beïnvloedt het onze gezondheid?

Hoe bewust zijn we ons van de gifstoffen waaraan we worden blootgesteld?

En welke keuzes maken we op het gebied van persoonlijke verzorging?

Laten we niet vergeten wat we met al onze zintuigen binnenkrijgen.

Wat heeft dit alles te maken met ascentie?

Ik heb een werkende theorie en het heeft te maken met heilige geometrie.

Maar dat is een ander artikel op een andere dag. Dus ik laat het bij een cliffhanger.

Laat het voor nu gezegd zijn dat we allemaal verbonden zijn op manieren waar we niet vaak bij stilstaan.

Al deze dingen claimen we als ons recht en als onze vrijheid om te doen, maar waar zijn de betrokken overwegingen?

Misschien, heel misschien, kunnen we er bij persoonlijke uitdagingen op vertrouwen dat er ergens anders iemand bij ons is.

Of je nu een pionier bent of de gebaande paden probeert te vinden en te volgen, er is altijd een reden voor.

Zelfs als ik dat idee eerst wilde verwerpen, zie ik nu de kans op persoonlijke groei die zich aandient.

Op deze manier, als één in vele opzichten, stijgen we samen op en zijn we werkelijk allemaal met elkaar verbonden.

Welkom in 2024
waar we allemaal pioniers zijn

veel liefs

Digger24

Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org