Onvoorstelbare Vrede
Onvoorstelbare Vrede
Door: Catharine Viel – 29 augustus 2024
Als je er tevreden mee bent met niemand in het bijzonder te zijn, tevreden om niet op te vallen,
dan stem je jezelf af op de kracht van het universum… Deze spirituele waarheid staat
lijnrecht tegenover de waarden van onze hedendaagse cultuur en de manier
waarop zij mensen conditioneert om zich te gedragen. ~ Eckhart Tolle
Toen ik aan die uitspraak van Eckhart Tolle dacht, gebruikte ik de uitdrukking “niemand speciaal”. Als ik het citaat hier overneem, realiseer ik me dat dat niet is wat hij zei. Hij zei “niemand in het bijzonder.”
Er is nogal een semantisch verschil tussen niemand in het bijzonder en niemand speciaal. Het is verbaal muggenziften, om zeker te zijn, maar “niemand in het bijzonder” lijkt niet te duiden op een gevoel van oordeel, terwijl “niemand speciaal” meer dan een beetje denigrerend klinkt. Als je niet speciaal bent, moet je wel minder zijn dan iemand die wel speciaal is.
Hoe interessant dat mijn geest een waardeoordeel aan dit concept toekende door het citaat verkeerd te onthouden. Want natuurlijk wil ik me afstemmen op de kracht van het universum. En toch wil ik mijn gevoel van individualiteit niet verliezen, mijn vermeende speciaalheid, die leek te zijn waar Eckhart op doelde.
*****
Om niet op te vallen, om niemand in het bijzonder te zijn, vervult me met een gevoel van opluchting. Ik kan een niet erkende last laten vallen, de plicht om “iemand te zijn”. In mijn geval, om een auteur te zijn, om gepubliceerd te worden. Ik kan het meestal subliminale verlangen loslaten om erkend en zelfs geprezen te worden, wat me er op een slinkse manier toe zou kunnen aanzetten om mezelf te verheffen als op de een of andere manier “beter” en om anderen in vergelijking daarmee een minder-dan-status toe te kennen.
Toen ik vanochtend over het pad langs de kreek bij de geheime tuin liep, stond ik even stil en zag voor een kort moment de stoffige grijsgroene struiken, de torenhoge bomen, de platgedrukte gouden grassen op de kleine heuvel, zelfs de rijtjeshuizen die over de muur gluurden, precies zoals ze waren. Niets bijzonders, gewoon iets dat was zoals het was, waar het was. En ik was gewoon een ander ding, zoals ik was, waar ik was.
Een gevoel van verbondenheid, van hetzelfde en toch anders, flitste door mijn bewustzijn en verdween, maar niet voordat ik me realiseerde dat het geheim van onvoorstelbare vrede lag in dat moment van weten.
*****
Ik veronderstel dat het ironisch is om te schrijven over een ervaring van niet speciaal zijn, terwijl je van plan bent om het te publiceren en daardoor op te vallen.
Omdat het leven vol zit met ironie, voel ik me daar goed bij. Ik weet niet zeker of de ervaring herhaalbaar is, maar de volgende keer dat ik over het pad tussen de kreek en de geheime tuin loop, zal ik op die specifieke plek blijven staan en om me heen kijken, en me het gevoel herinneren dat ik niet speciaal ben in een universum van volledig individuele en speciale dingen, die geen van allen iets bijzonders zijn, maar die stuk voor stuk waardevol en essentieel zijn, onvoorstelbaar.
Catharine Viel
Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org