De Hemelse Kant Van De Sluier

De Hemelse Kant Van De Sluier

Door: Catherine Viel – 8 januari 2023


Ik zucht voor het hemelse land,
waar de hemelse mensen overgaan,
En de zee zo stil is als een spiegel
Van prachtig mooi glas.

~Stevie Smith, De Hemelse Stad3

 

Er is veel gezegd over de sluier die universele, spirituele en metafysische waarheden voor de mensheid verhult. Onze oorsprong en ware aard zijn voor ons verborgen; we mogen ons niet herinneren wie we zijn, uit welke fonkelende sterrenstof we bestaan, en wat voor mogelijkheden we in ons herbergen.

Blijkbaar “stemmen” sommigen van ons ermee in om herhaaldelijk te reïncarneren als eeuwige amnesiacs op de derde-dimensionale draaimolen van de Aarde, zodat wij ertoe kunnen bijdragen dat de Bron zichzelf ervaart op de talloze manieren die zij wenst. We krijgen misschien een vleugje vertrouwdheid, maar geen controleerbare volledige herinnering aan wie we eerder zijn geweest.

Hierdoor voel ik me een beetje als een houten eend in een schiettent, die de lopende band rondgaat en weer opduikt om nog een keer beschoten te worden.

*****

Ik vermoed dat toen ik aan de andere kant van de sluier was, die ene waardoor wij mensen niet mogen kijken, ik net zo blind was voor de realiteit van het aardse leven als ik nu ben voor de realiteit van de Hemel.

Ik heb geen andere verklaring voor mijn klaarblijkelijke bereidheid om hier herhaaldelijk te komen, terwijl ik erbarmelijke gebeurtenissen en omstandigheden meemaak die bij nader inzien spookachtig vertrouwd lijken. Ik weet zeker dat als dit inderdaad de eerste keer was dat ik zulke ervaringen had, mijn hart der harten (en mijn gevoel, dat alles weet) me dat zou vertellen. Er zou een aha van ontdekking zijn, een gevoel van het afvinken van nog een noodzakelijke ervaring voor mijn eigen expansie en de expansie van de werelden.

*****

Ik wil me echt niet wentelen in chagrijn en ontevredenheid, waartoe deze gedachtegang me leidt. De enige troost die ik heb is het gevoel dat dit echt, echt, echt de allerlaatste keer is dat ik “instem” om een ongelukkige houten eend te zijn in die aardse schiettent.

Ik vermaan mezelf: Als ik weer aan de hemelse kant van de sluier terechtkom, moet ik me deze woorden, gevoelens en gedachten herinneren. Ik mag de realiteit van het leven op Aarde in zijn huidige staat niet verdoezelen, of “ermee instemmen” hier te reïncarneren vóór het Gouden Tijdperk.

Soevereiniteit is goud, en ik wil het voor al mijn zelven, voor alle tijden en werkelijkheden. En voor alle andere wezens die hetzelfde wensen, moge het inderdaad zo zijn.

Catherine Viel

Vertaling: wakkeremensen.org