De Noord-Koreanen leren kennen

De Noord-Koreanen leren kennen

Benjamin Fulford, 2 augustus 2021

Bericht voor lezers. Om mijn jaarlijkse sabbatical te kunnen nemen in de Canadese wildernis zijn de eerstvolgende verslagen van tevoren geschreven. Ze zullen gericht zijn op hoe ik betrokken raakte bij het bestrijden van de Khazariaanse Maffia. Hopelijk zullen de lezers hiermee een beter inzicht krijgen in wat er nu gebeurt. Natuurlijk zullen we een extra verslag uitbrengen wanneer er echt iets groots gebeurt.

De moordaanslagen op mij en de moord op vele collega’s maakten deel uit van een Nazi staatsgreep die in de V.S. plaatsvond na 9/11/2001. Deze Nazi factie, geleid door Führer George Bush Sr., was een subgroep van de Khazariaanse Maffia. Ze waren bezig journalisten te vermoorden als deel van een poging om het commentaar onder controle te krijgen, het verhaal hoe de Westerse samenleving werd geleid. Maar dat kreeg ik pas door toen een Noord-Koreaanse prinses me het bewijs toonde.

Hier is hoe dat gebeurde. Ik werd bij Forbes aan een ernstige censuur onderworpen. Dit begon nadat ik het verhaal had gemaakt over de moord op de bankier, die ik uitvoerig heb beschreven in het verslag van vorige week. Dit trok de aandacht van de mensen die de orders gaven aan de Forbes familie.

Bijvoorbeeld: Een verhaal over Citibank (een Rockefeller bedrijf) dat Japan was uitgegooid omdat het geld wit waste voor gangsters werd geschrapt, hoewel mijn bron de Japanse minister van Financiën was die sprak op de opgenomen band. De laatste druppel die de emmer voor mij deed overlopen was toen ik ontdekte dat een anti-virus software bedrijf virussen maakte. Forbes schrapte het verhaal en vertelde me dat het “onbetrouwbaar” was, terwijl het verhaal in feite werd geschrapt omdat Steve Forbes $ 500.000 van het anti-virus bedrijf had gekregen, volgens een Forbes klokkenluider.

Hoe dan ook, ik was het zat om zaken-porno te schrijven en besloot een volgende stap in mijn carrière te zetten en over te gaan op het schrijven van boeken. De hoop was dat ze door Hollywood verfilmd zouden worden. En zo stuurde ik twee hoofdstukken en een korte schets van een gepland boek naar mijn agent in de V.S. Het boek zou een beschrijving geven van een systematisch patroon in het vermoorden van politici, journalisten, industriëlen, enz. door politici en gangsters die deel uitmaakten van de corrupte, geheime regering die Japan werkelijk regeerde.

De dag nadat ik het boekvoorstel had verzonden, kreeg ik een telefoontje van Kaoru Nakamaru, die zei dat ze een prinses was en een eerste nicht van Keizer Hirohito. Ze vertelde me dat het een slecht idee was om het boek te publiceren. Blijkbaar was ze verbonden met mensen die mijn mail lazen, dus besloot ik haar te ontmoeten. Toen ik haar vroeg hoe ze wist wat er in mijn boekvoorstel stond, zei ze: “Een Godin heeft me dat verteld”. (Die Godin moest Amaterasu zijn, de heersende godheid van de Japanse veiligheidsdienst.)

Toen ik Nakamaru ontmoette zei ze: “Je begrijpt alles over de corruptie in Japan maar je weet niets over de werkelijke bron, die in het Westen zit.” Ze gaf me toen een 9/11 waarheidsvideo. In die tijd dacht ik “Oh mijn God, dit is een van die anti Semitische films over 9/11 waarover ik had gelezen in de New York Times.” Ik was niet van plan om er naar te kijken maar ze bleef aandringen totdat ik het deed. Dat was echt de rode pil voor mij [een rode pil is iets dat iemand noodzaakt een illusie te boven te komen en de harde werkelijkheid onder ogen te zien]. Er waren niet veel feiten-verificaties voor nodig om tot de conclusie te komen dat 9/11 het werk van ingewijden was. Van een raket die het Pentagon raakte zonder dat de ramen van de tweede verdieping braken en geen glasscherven achterliet tot aan een BBC verslaggever met op de achtergrond Gebouw 7 in beeld die zegt dat het was ingestort, 20 minuten voordat het in werkelijkheid gebeurde met de snelheid van een vrije val; het bewijs was onomstotelijk.

Het echte probleem was om ten volle te beseffen hoe onvoorstelbaar groot een groep zou moeten zijn die nodig was om een operatie als deze uit te voeren. De implicaties waren werkelijk verbijsterend. Het was alleen door te kijken naar historische gebeurtenissen dat het tot me doordrong dat zulk soort valse vlaggen gewoonlijk werden gebruikt als excuus om oorlogen te beginnen.

Bijvoorbeeld: Het zinken van het “onschuldige passagiersschip” Lusitania in 1914 was gebruikt als excuus om de Duitsers te demoniseren en ervoor te zorgen dat de Amerikanen zich zouden aansluiten bij de Engelsen in Wereldoorlog I. Pas een goede honderd jaar later in 2014 gaven de Engelsen openlijk toe dat de Lusitania wapens vervoerde en daardoor een legitiem militair doel was. Geschiedschrijvers merken op dat advertenties in kranten de passagiers waarschuwden voordat het schip naar de omgeving werd gestuurd waar Duitse onderzeeërs actief waren, als een soort offergave.

In 2001 gebruikten de mensen die de V.S. onder controle hielden 9/11 als excuus om het Midden-Oosten binnen te vallen (opnieuw).

In mijn nog altijd naïeve wereldbeeld stelde ik me voor dat als mensen de waarheid ontdekten, er een revolutie zou uitbreken. Nadat ik voorpagina artikelen had gepubliceerd voor vooraanstaande Japanse tijdschriften waarbij bewijs op bewijs werd gestapeld dat 9/11 het werk van ingewijden was, hield ik een persconferentie in de Foreign Correspondent’s Club van Japan om het bewijs te presenteren aan de internationale media.

Pas toen niemand (met een paar kleine uitzonderingen zoals landelijke Australische dagbladen) verslag uitbracht van het bewijs, drong het tot me door dat persvrijheid in de Westerse wereld was afgeschaft.

Niemand van de Foreign Correspondent’s Club van Japan of van de Westerse pers trad met mij in debat of presenteerde bewijs dat ik het verkeerd had. In plaats daarvan begonnen allerlei mensen die ik nooit had ontmoet plotseling een systematische campagne van karaktermoord tegen me te beginnen. Het algemene verhaal was dat ik aan de drugs was, in UFO’s geloofde en mijn verstand had verloren. Ik was op een zwarte lijst geplaatst en niemand in de Engelstalige pers wilde met mij werken. Veel redacteuren vertelden me had ze opdracht hadden gekregen van hun bazen om mijn verhalen niet te publiceren.

Gelukkig had ik boeken in het Japans gepubliceerd die goed verkochten en voor een inkomen zorgden. Ik werd ook geïntroduceerd bij een Japanse schrijver met de naam Ohta Ryu. Hij legde mij uit dat hij was benaderd door een groep Japanners die de Westerse machtsstructuur voor en tijdens Wereldoorlog II hadden bestudeerd. Hij gebruikte het materiaal dat zij hem hadden gegeven om zijn boeken te publiceren.

Wat Ohta zei was verbijsterend in die tijd. Het ging over hoe het Westen een geheime regering had die werd geleid door families als de Rothschilds en de Rockefellers. Dit mag dan nu algemeen bekend zijn maar als ik in die tijd (rond 2005/2006) op Internet zocht naar de Rothschilds, vond ik daar precies één zin over. Die kwam uit een Israëlische chat room waar één deelnemer een gerucht naar voren bracht dat de Rothschilds betrokken waren bij de oprichting van Israël.

Voor zover het onze vermeende opperheer David Rockefeller betrof, hij was nummer 300 of zo op de Forbes lijst van de allerrijksten en werd beschouwd als iemand uit het verleden. Ik moest terug naar de 1918 editie van Forbes om het echte verhaal te vinden. Het bleek dat John Rockefeller de eerste van de ene op de andere dag arm was geworden door zijn hele fortuin (zo’n $300 miljard in hedendaags geld) te doneren aan een stichting. Zodra het geld in een stichting was gebracht, betaalden de eigenaars geen successierecht en hoefden niet veel informatie openbaar te maken.

Een documentenspoor leidde naar meer dan 200 stichtingen die werden gecontroleerd door de Rockefellers die op hun beurt weer de meeste Fortune 500 bedrijven controleerden.

Wat tot mij begon door te dringen was dat alle moorden op Japanse politici enz. deel uitmaakten van een vijandige overname van Japan Inc. door Rockefeller & Co.  Een sleutelfiguur die ze gebruikten om deze operatie uit te voeren was Heizo Takenana, die Minister van Financiën en Economische Zaken was van 2002-2005. Terwijl hij in deze functie was, ontmantelde hij het systeem van kruislingse aandeelhouding waarbij banken en bedrijven elkaars aandelen in bezit hadden. Takenaka dwong alle banken om hun aandelen in de aan de beurs genoteerde Japanse bedrijven te verkopen aan buitenlandse fondsen zoals Vanguard, Blackrock en State Street & Banking. Toen ik hem confronteerde met het overdragen van alle aan de beurs genoteerde Japanse bedrijven aan de Rockfellers enz. voelde hij zich duidelijk ongemakkelijk en was ontwijkend.

Echter, de dag na het interview kreeg ik een telefoontje van een functionaris bij de Japanse ontwikkelingsbank die me vertelde dat er iemand was die Heizo Takenana wilde dat ik zou ontmoeten. En zo ging ik naar een Tokyo hotel in de stad waar ik iemand ontmoette met de naam Shiramine die zichzelf een Ninja noemde.

Ik nam met zijn toestemming een gesprek op waarin hij mij de baan aanbood van Minister van Financiën van Japan zolang ik meeging met een plan om 90% van de mensheid te doden. Hij zei dat dit nodig was om “het milieu te redden”. En omdat de oorlog niet voldoende mensen had gedood, was het plan nu om ziekten en honger te gebruiken om iedereen te doden, zei hij. Shiramine voegde er aan toe dat als ik het aanbod afsloeg, ik vermoord zou worden.

Het strekt hem tot eer dat toen Shiramine mij ontmoette en me dit voorstel gaf, hij me ook een tape overhandigde en zei me ernaar te luisteren als ik alleen was. In deze tape zei hij dat de “elders of Zion” het probleem waren. Mij werd ook verteld door een andere Takenaka boodschapper dat hij de controle over alle grote ondernemingen van het land had overgedragen omdat Japan was “bedreigd met een aardbevingsmachine”.

De volgende dag belde iemand anders me op en zei dat hij me wilde ontmoeten. En weer vond de ontmoeting plaats in een hotelkamer in de stad. Deze keer was het iemand van een Aziatisch geheim genootschap, bekend als The Red en The Green. Hij zei dat ze 8 miljoen leden hadden waaronder 200.000 sluipmoordenaars die konden helpen. Deze groep wist ook van het plan om 90% van de mensheid te doden omdat ze stiekem een bijeenkomst in de Bohemian Grove hadden opgenomen waar dit alles werd besproken.

Leden van deze groep hadden lang samengewerkt met Westerse geheime genootschappen, bijvoorbeeld door hen te voorzien van heroïne uit de gouden driehoek. Maar het was de poging om hen te doden met SARS, een bio-wapen ontwikkeld om Aziaten te doden, wat ze uiteindelijk op voet van oorlog bracht.

Je kunt je mijn schok en disoriëntatie voorstellen om in dit alles terecht te komen in de tijdspanne van slechts een week. Als iemand die zijn hele leven had geleefd in de officiële open wereld die toegankelijk is voor het publiek, was dit om het zachtjes uit te drukken, verbijsterend. Maar omdat ik niet kon instemmen met een plan om 90% van de mensheid te doden, besloot ik om mee te gaan met het Aziatisch geheim genootschap.

In het begin, als een vredelievend journalist, had ik ideeën als misschien zou het Aziatisch geheim genootschap de echte 9/11 films kunnen vertonen in de Chinatown filmzalen. Maar uiteindelijk had ik wat ik noem mijn “Kill Bill” moment. In de film Kill Bill zit een scene waar een vrouwelijke sluipmoordenaar (gespeeld door Uma Thurman) in een wanhopig gevecht voor haar leven gewikkeld is met een eenogige tegenstander. Zodra Thurman het oog van haar tegenstander eruit rukt, is het gevecht plotseling over.

Wat tot mij doordrong was dat de meeste Westerse mensen (zoals ik) geen idee hadden wat hun geheime leiders van plan waren en ontzet zouden zijn als ze het ontdekten. De fout van de geheime Westerse regering was dat ze sterk gecentraliseerd was. Dus adviseerde ik het Aziatisch geheim genootschap om “het oog uit te rukken”. Ik gaf ze een lijst van alle mensen die lid waren van de Bilderberg groep, de Council on Foreign Relations [een Amerikaanse denktank] en de Trilaterale Commissie [een privéorganisatie opgericht in 1973 op initiatief van David Rockefeller]. Ik zei dat als jullie je daarop richten, kun je de geplande genocide tegenhouden.

Later toen de dreiging van de aardbevingsmachine direct tegen mij werd gemaakt, antwoordde ik “jullie kunnen sluipmoorden niet tegenhouden met een aardbevingsmachine”.

Iets anders dat ik het Aziatisch geheim genootschap voorstelde was dat het kopen van V.S. overheidsobligaties slechter was dan het kopen van opium. “Opium geeft je tenminste plezier maar nu betaal je ze om je te vermoorden”, is wat ik zei tegen een topadviseur van het Chinese Politbureau.

Hoe dan ook, het Aziatisch geheim genootschap was gemobiliseerd. Ze dreigden om de Westerse elite te doden en stopten ook met het kopen van V.S. overheidsobligaties. En zo werd de poging om 90% van de bevolking te doden op stal gezet. Dit was de werkelijke achtergrond van de zogenoemde “Lehman shock”, de financiële crisis van 2008 en de geboorte van de Obama administratie.

Maar de geheime oorlog was pas begonnen. Heel wat nieuwe spelers kwamen uit de schaduwen tevoorschijn volgend op deze gebeurtenissen.

Volgende week zal ik het hebben over hoe ik David Rockefeller ontmoette. Ik zal het ook hebben over een bijeenkomst met groepen als de Black Sun, de Illuminatie (in twee soorten), het geheime ruimtevaartprogramma, Nazis, de Russische FSB en voormalig hoofd van MI6 Dr. Michael Van de Meer.

Blijf alsjeblieft afgestemd…

Nederlandse vertaling: Petronella