De man en het meisje
De man en het meisje
Door Angelique
33 jaar geleden had ik een sollicitatie gesprek in Rotterdam voor een functie in een Amerikaans zomerkamp. Ik ging daarom met de trein naar Rotterdam vanuit Utrecht. Het gesprek was goed gegaan en ik ging weer retour via station Rotterdam.
In die tijd was ik zelf net 18 en ik stond daar in mijn witte lange wollen jas te wachten op het perron. De trein kwam eraan en ineens viel mijn oog op een huilend meisje van ongeveer 13 a 14 jaar. Ze huilde en stond daar samen met een man, welke haar vader bleek te zijn. Hij stond er totaal gebroken naast.
Ik liep naar deze mensen toe en vroeg, kan ik helpen? Ze konden beide van emotie geen woord uitbrengen, de man keek mij hulpeloos aan en het werd op een of andere manier duidelijk dat alleen het meisje met de trein naar Utrecht mee zou gaan en hij niet. Het meisje was hartverscheurend aan het snikken, totaal overstuur.
Ik zei tegen de man; Ik blijf wel bij haar, ik let op haar, maakt u zich geen zorgen. De man keek mij enigszins dankbaar aan, voor zover hij kon, door alle emotie heen.
In de trein zaten ik en het meisje in het gangpad. Ze was volledig over haar toeren, ik sloeg mijn arm om haar heen. Ze snikte tegen mijn witte wollen jas en de tranen bleven komen. Na een minuut of 20 werd ze iets rustiger en ze kon me vertellen dat haar moeder was overleden en haar vader niet alleen voor haar kon zorgen, daarom ging ze naar een tehuis (ergens rondom Utrecht, Zeist dacht ik).
Nadat ze haar verhaal verteld had werd ze iets rustiger en kwamen we aan in Utrecht. Daar wist het meisje niet welke bus ze moest hebben. Weet je wat zei ik, we eten samen een patatje en dan zoeken we de bus welke je moet hebben, vind je dat goed? Dat vond ze wel een goed plan. Ik denk dat ze best trek had, want ze schokte de patat naar binnen.
Nadat ik de juiste bus gevonden had n.a.v. een papiertje welke zij bij zich had, waar ze heen moest, namen wij afscheid en stapte zij in de bus. Ik had mijn adres ook nog meegeven en zei; als er ooit iets is mag je me altijd bellen. Ik zwaaide haar uit en zo scheidde onze wegen.
Twee jaar later ontving ik een kaart in mijn brievenbus, van het meisje! Ze schreef me dat het ontzettend goed met haar ging en dat ze erg blij was dat ze mij had ontmoet en ze bedankte me hartelijk. Dit verhaal schoot me vandaag te binnen en ik voel liefde voor mezelf, ik was altijd al een gevoelige ziel.
