Ode aan Volwassenheid 1: Jongens in het Lichaam van Volwassen Mannen.
Ode aan Volwassenheid 1: Jongens in het Lichaam van Volwassen Mannen.
Door: Aluska.org – Alue K. Loskotová – 2 Januari 2025

Ik draag dit artikel liefdevol op aan mijn vriend Gejz Valenta, die op 6 november 2024 is overgegaan, en die me vele jaren geleden een gratis palmbladinterpretatie gaf, waar ik verder op in zal gaan, omdat het ook over de magische dertig ging.
Dit is geen verjaardagsartikel, want ik ben al 30 geworden. En in de volgende ademhaling voeg ik er meteen aan toe: dank U God voor de dertig jaar dat ik deze interessante mijlpaal heb mogen meemaken. Hoewel het de moeilijkste fase van mijn leven was, was het ook de meest baanbrekende en vruchtbaarste.
Denk met me terug aan een tijd waarin je nog onvolwassen, onwetend, overweldigd en gemakkelijk beïnvloedbaar was… Had je ook te maken met de vraag wanneer je er eindelijk overheen komt en “volwassen” wordt?
Ik wel, en toen ik jaren geleden – niet één, maar meerdere!!! – zeer vruchtbare en lange discussies vond op 9gag.com, waar mannen van over de hele wereld hun hart uitstortten over het onderwerp volwassenheid, realiseerde ik me dat ik lang niet de enige was.
(9gag.com is een grap- en nieuwssite op internet met voornamelijk een mannelijk publiek.
De gemeenschappelijke taal van alle gaggers is Engels, maar ze komen uit alle hoeken van de wereld. Discussies op zo’n site zijn daarom vaak ongelooflijk gevarieerd en interessant.
En ze worden geschreven door mannen, wat ze des te interessanter maakt voor een vrouw.
Er zijn maar weinig boeken die mij meer hebben geholpen om de mannelijke ziel te begrijpen dan de eerlijke en onverbloemde bekentenissen van de heren van 9gag).
Het probleem van de onvolwassenheid van volwassenen wordt door bijna elke andere jongere aangekaart. Dus laten we er vandaag ook samen over nadenken, want het is een wijdverspreid, bekend en nogal pijnlijk iets.
Er zijn veel dingen waar je je uitzonderlijk over kunt voelen, om er dan plotseling achter te komen dat elke tweede of derde persoon met precies hetzelfde bezig is. Dat iets dat misschien als een rage wordt beschouwd, eigenlijk heel normaal is. (Ik heb onlangs geleerd dat jezelf cadeautjes geven onder de boom ook geen uitzonderlijke eigenschap is).
Een onvolwassen kind zijn in een volwassen lichaam is normaal. Het is niet optimaal, het is niet comfortabel, het is eigenlijk behoorlijk irritant, maar we gaan allemaal door die periode heen. Het is een gewone menselijke ervaring.
We zien er volwassen uit, we leven het leven van een volwassene, soms lukt het ons zelfs om zelf kinderen te krijgen, maar van binnen zijn we nog onvolwassen lammetjes. De enige manier om met deze droevige toestand om te gaan is doen alsof we volwassen zijn en hopen dat niemand het merkt.
Ik heb vele uren gefascineerd doorgebracht met het lezen van de eerder genoemde discussies over het onderwerp “Ik ben een volwassen kind” en ik heb me verwonderd. Een veel voorkomende zin van de 9gag jongens was in de trant van “Ik weet niet wat ik doe. Ik improviseer en doe alsof. Op het werk prijzen ze me om hoe goed ik het begrijp en hoe goed ik ben, ze hebben mijn camouflage nog niet opgemerkt.”

Hoe herken je een kind in het lichaam van een volwassene?
Voor mij zijn dit de kenmerken, maar misschien bedenk jij er nog meer en voeg ze dan toe aan de discussie:
1. Je bent bang voor autoriteit.
Die autoriteit kan van alles zijn, van een specifiek persoon (een moeder die gewoon niet tegen het woord “Nee” kan, of de autoriteiten). Zolang je een onvolwassen jongere bent, heb je nog steeds het gevoel dat een autoriteitsfiguur, of ouder persoon, boven je staat. Je hebt de neiging om te gehoorzamen, je te onderwerpen, je te laten leiden; misschien ben je bang voor deze autoriteit en haar toorn. Omdat je niet weet hoe je de conflictsituatie zou aanpakken. En dat brengt me bij mijn volgende punt.
2. Je bent bang voor conflicten
Omdat je je niet sterk en volwassen genoeg voelt om het probleem op te lossen, vermijd je het. Meestal op dezelfde manier als thuis met je ouders, d.w.z. dat je onderdanig luistert.
Je krijgt een richtlijn en je volgt die op omdat je niet op je achterhoofd wilt krijgen.
Misschien is het onzin, misschien is het advies ronduit gevaarlijk en ruïneert het je leven… maar je gehoorzaamt omdat je niet op eigen benen kunt staan, je geen eigen beslissingen kunt nemen en je je wil niet kunt laten gelden, vooral omdat je niet eens weet wat je wil eigenlijk is, omdat je die hebt georiënteerd volgens de instructies van je omgeving.
3. Angst om verantwoordelijkheid te nemen
Opzettelijk of onbewust blokkeer je de ontwikkeling van bepaalde aspecten van je leven die rieken naar verplichtingen, problemen, extra lasten en complexiteit. Je bent er bang voor en gelooft niet dat je het aankunt. Daarom stagneer je liever en ga je niet verder. Dit soort stagnatie kan van alles inhouden, van weigeren om je voort te planten, tot het kopen van een auto en deze aan jezelf overdragen, tot het in de wacht zetten van je bedrijf zodat je geen ingewikkelde boekhouding hoeft te beginnen en iemand moet inhuren. Alles wat riekt naar langdurige verplichtingen en uitdagingen is potentieel bedreigend voor iemand die onvolwassen is en zichzelf niet in de hand heeft. Daarom is het eng.
4. Je hebt geen eigen mening
De dingen die je gelooft zijn je gegeven door autoriteit. Het kan een arrogante moeder zijn die niet tegen het woord “nee” kan, het kan een pastor zijn, het kan je leidinggevende zijn, een tv-presentator of een sekteleider. De mogelijkheden zijn eindeloos en afhankelijk van jouw sociale omgeving. Je kunt de indruk hebben dat dit ook jouw mening is, dat je het gewoon eens bent met wat je omgeving zegt, dat je het ermee eens bent en dat het allemaal goed is… als je eenmaal volwassen bent, zul je merken dat hier weinig van waar is. Je zult veeleer ontdekken dat je in de ban bent van een complex ingewikkeld web van programma’s die in je geest zijn gebouwd door de autoriteiten van je verleden, en je authentieke zelf ligt daar ergens onder begraven… Die volwassenheid zal zich pas manifesteren wanneer je authentieke zelf wakker wordt, door de opeenstapeling van programma’s heen kauwt en roept: “Hier ben ik, dit ben ik, alles wat me niet dient, gooi ik weg. Nu ga ik hier orde op zaken stellen.” En de spaanders vliegen in het rond. Wat nodig is.
Zo kan onvolwassenheid het sterkst gekarakteriseerd worden in termen als onafhankelijkheid, gehoorzaamheid, angst voor normale alledaagse dingen, angst om alleen te zijn, angst om verantwoordelijkheid te nemen. Dit zijn allemaal overgebleven kenmerken van de kindertijd die het individu nog niet heeft overwonnen, zodat hij zijn leven leeft in het lichaam van een volwassene die zich nog steeds op dezelfde manier gedraagt, alsof hij een woonkamer deelde met zijn ouders, die hem commanderen en zelfs bepalen wanneer hij de afwas moet doen en wanneer hij naar bed moet gaan.
Het is duidelijk dat zo iemand niet effectief kan functioneren in het volwassen leven en niet gelukkig is. In plaats daarvan is hij altijd ergens bang voor, weet hij niet echt wie hij is of wat hij wil.
Mijn liefste vriendin voegde nog een interessante opmerking toe over dit onderwerp, namelijk dat de situatie nog specifieker is voor een vrouw omdat ze onder invloed staat van oestrogeen, dat haar predikt haar man te volgen en haar leidt tot onderdanigheid. De natuur lijkt dit heel verstandig te hebben geregeld, want elke relatietherapeut, psycholoog, seksuoloog zal je vertellen dat zodra een vrouw de leiding wil hebben in een relatie, de polariteit van het stel wordt verstoord en de overweldigde man op zoek gaat naar manieren om te ontsnappen, omdat hij zich daar onmogelijk prettig bij kan voelen, tenzij hij iets waard is.
… En dat na de overgang deze hormonen zullen afnemen, ze de vrouw niet langer zullen binden en haar ruggengraat recht zal worden. Of dat waar is of niet, kan ik niet zeggen uit eigen ervaring omdat ik nog steeds in de ban ben van oestrogeen, maar een volwassen vrouw kan daar misschien iets over zeggen. Dus ik laat het open voor jullie individuele onderzoek en gedachten als jullie geïnteresseerd zijn.

Wat maakt een jongen een man en een meisje een vrouw?
Er schiet me nog een andere vraag te binnen, die misschien ook bij de lezer opkomt, en dat is de chronische vraag: hoe word je volwassen?
Traditioneel wordt een man volwassen door een soort test van volwassenheid, in de tijd van onze vaders was dat oorlog. Bij inheemse stammen gaat dit gepaard met grote mentale en fysieke stress, isolatie van mama en de gedwongen noodzaak om op eigen benen te staan. Dergelijke beproevingen van de volwassenheid zijn een grote uitdaging, bevatten gevaar en maken van een jongen een jonge man.
In deze tijd waarin we geen verplichte oorlog hebben, ontbreekt de test van volwassenheid voor veel jongens. In dit geval kan een vaderlijk rolmodel, een gezonde mannengroep of een therapeutische mannencirkel waar zo’n ritueel of repetitie gesimuleerd kan worden onder professionele begeleiding helpen.
Als het leven van een jongen sinds zijn kindertijd niet rooskleurig is geweest, kan elke grote uitdaging in zijn leven die zijn veerkracht en vermogen om te overleven op de proef stelt, een test voor volwassenheid worden die hem uit het kinderprogramma haalt.
Ik zal niet gênant uitweiden over het chronisch herhaalde idee van “de meiden van tegenwoordig zijn verwijfd, oorlog tegen hen” … Als dat in sommige gevallen waar is, zou ik het de jongen niet kwalijk nemen. In plaats daarvan kan feitelijk worden vastgesteld dat een bijna dertigjarige jongen in het lichaam van een volwassen man een product is van de omgeving waarin hij opgroeide, waar hij niet te maken kreeg met spanningen die sterk genoeg waren om een diamant te harden van zachte taaiheid.
Een meisje daarentegen, een zachtaardig en zorgzaam wezen, kan logischerwijs de test van volwassenheid niet doorstaan door te vechten om te overleven in de jungle of door met een machinegeweer te schieten. Hoewel het waar is dat een dergelijke ervaring de kracht heeft om haar te dwingen uit het kinderprogramma te breken en een volwassen vrouw van haar te maken, wordt ze, als ze ouders heeft die iets waard zijn, idealiter beschermd tegen de catastrofes van het leven en doorstaat ze de test van volwassenheid door haar eerste kind te baren en ter wereld te brengen. Dan ondergaat ze het overgangsritueel van meisje-jonge vrouw naar vrouw-moeder.
Het is verbazingwekkend om te zien hoe een vrouw verandert als ze bevalt. En het maakt niet uit of ze 19 of 37 is. Ze is zichzelf niet meer. Ze heeft een verantwoordelijke taak, ze moet al haar mentale en fysieke kracht inzetten. Een kind is de grootste verantwoordelijkheid en het is een verbintenis, eigenlijk voor altijd, want er zijn maar weinig moeders die op 18-jarige leeftijd hun interesse in hun kind verliezen en het niet meer willen beschermen en voeden. Daar hebben we de puberteit voor, die als evolutionair doel heeft om nakomeling en moeder te dwingen niet langer één ziel te zijn en zo veel mogelijk hun eigen weg te gaan. Het is moeilijk, hoewel onvermijdelijk, voor een moeder om dit te doen, en toch is ze in staat om haar 50-jarige nakomeling rustig op een moederlijke manier toe te fluisteren dat “hij nog steeds haar baby is”.
Opmerking: Dit was oorspronkelijk bedoeld als één artikel en zou gaan over het bereiken van de dertigjarige leeftijd. Daarom begint het zo. Later heb ik de titel veranderd toen ik me realiseerde dat ik eigenlijk geen artikel aan het schrijven was, maar een serie. Maar ik wilde het begin niet veranderen.
Wordt de volgende keer vervolgd

© Alue K. Loskotová, www.aluska.org 2025
Auteur:

Alue K. Loskotová is holistisch genezer en schrijfster. Ze is gespecialiseerd in spirituele ontwikkeling, psychospiritualiteit, buitenzintuiglijke waarneming en counseling. Ze helpt cliënten bij het vinden van spirituele en energetische harmonie door middel van therapieën op duchovniterapie.cz en artikelen op aluska.org.
Nederlandse vertaling: wakkeremensen.org